«Ο διαγωνισμός του Πνευματικού Κέντρου ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τον πνευματικό κόσμο της εποχής, τόσο ως διαδικασία και κυρίως ως αποτέλεσμα: ως συγκεκριμένη πολεοδομική και αρχιτεκτονική πρόταση. Η ταυτόχρονη εμμονή του Δεσποτόπουλου, μεταφοράς του κτιρίου του Βυζαντινού Μουσείου σε άλλη θέση, ώστε να υποτάσσεται στο σύνολο, ίσως ήταν η πέτρα του σκανδάλου σε μια προκλητική αλλά δεξιοτεχνική σύνθεση που διαπνέεται από μία κλασσική απλότητα, και από τον πλέον ρηξικέλευθο μοντερνισμό. Η πρόταση κρίθηκε στο σύνολό της και με ηχηρό τρόπο, ως απορριπτέα. Το αιχμηρό σχόλιο που αποδίδεται στον Delacroix σχετικά με τις κρίσεις του έργου του Μanet από τους συγχρόνους του θα μπορούσε εδώ να επαναληφθεί για τον Δεσποτόπουλο: ''…συγκεντρώνει όλες τις ποιότητες που είναι απαραίτητες προκειμένου να απορριφθεί ομόφωνα από όλους τους κριτές του κόσμου.''».